Yadede kırpa duran beyaz bir kirpik,
Toz toprak ile bulaşık ve bir nebze de silinik.
Gözü buğularda
Görünmesin taburedeki kimlik,
Çünkü ıslanır her seyrinde o iplik iplik.
Kesrete hasrettir demlik,
Çeşme başında dolmakta.
Taştıkça taşmakta da
Toprağı doyurmakta.
Birazdan
“O” çağıracak kirpik düşünce aba,
Toplanacak birden sakinler,
Sanki
Ağlıyormuş gibi zata..
Sanma vardı badiresi, ağaran saçların
Umduğu
Sesini duymaktı,
“Hal” soran tokmağın..
Kapatmazdı bu nedendir ya çeşmesini akanın
Belki duyanın zoru olur
Kanar kanar kanar diye..